Aşk Denizine Şiiri - Kamil Tunç

Sanki yüzmeyi bilirmiş gibi aşk denizine
Her defasında boğularak sudan çıktığım halde
Girmekten hiç bıkmadım senin için
Kurtaran sen değilsin ama farkındasın herhalde
Birkaç kulaç atsam da fazla açılmazdım eskiden
Yorulunca sırtüstü giderdim suyun üstünde uzanan…
Sıkılınca sırtını dönerdin huyun üstün de olduğu zaman
Yani her zaman
Bırakırdın beni ayrılırdın benden
Oysa berrak duruşun saf gösterirdi seni
Bir deniz gibiydin coşkulu, birazda okyanustun
Dalgalı, rüzgârlı, karanlık
Yelkenler açardı gönlüm
Açılırdı sana giderdi güneşin altından sana doğru
Sonra gece olurdu hırçınlaşırdın sen
Batırırdın beni kaybolurdum
Üzülürdü gönlüm
Sonra kurtulurdum aklım başıma gelirdi
Uzaklaşırdım insanlardan güneş olurdum
Benim geçtiğim yerlerden başkaları geçerdi
Onlarda galiba sana geliyorlardı
Bense onları izliyordum yol gösteriyordum
Ağlardı gönlüm
Neden hep seven kaybediyor der
Bir çözüm arardım
Nedense bulamazdım; ‘’seven haklıdır kaybetse de’’ diye
Gönlümü avuturdum
Avunmazdı gönlüm
Yeni bir cesaret, yeni bir özlem ve hiç bitmemiş sevgimle
Açılırdım sana sen yine kabullenirdin beni
Sonra yeniden boğardın beni kırardın yelkenimi
Nedense artık ağlamazdım
Alışmıştı gönlüm