Karda başını topraktan çıkaran iki kardelen çiçeğiydi sanki aşkları. İlkbaharda yeşerdi. Kar sularıyla coşan çavlanlarca aktı yüreklerinden. Mesafeler özlemleri büyüttü, büyüttü büyüttü…Utangaç sözcükler biriktirdi kadın geceler boyu yüreğinde, sevgi dolu.Dili kıskandı sözcükleri, gizledi. Söylemedi bir türlü sevgiliye.
Adam da inadına yürekli:
“Seni ne kadar sevdiğimi bir bilebilsen ” dedi kadına…” Nerden bileceksin ki? ..”.Ve sıraladı en sıcak sevda sözcüklerini.
“En parlak yıldıza senin adını koydum” dedi kadın. “Sırdaşım oldu benim. Anlattım ona bir bir sana ait ne varsa içimde. Sor istersen. Sen benim yüreğime demir atalı yosun tuttu palamarlarım. Bil ki bu liman cümle gemilere kapalı. Şımarık bir çocuk gibidir aşk. Nazlandıkça nazlanmak ister. Bilirim, bir gün her güzel şey gibi bu aşk ta elbet biter.”
“Nefesin nefesime, sesin sesime karışabilse” dedi adam.” Dokunabilsem ellerine. Erisem gözlerinde.”
” İşte bu yüzden, dedi kadın, sırf bu yüzden yetemem sana. Gel, yol yakınken dön. Aşk dokunmak ister.Vardır mutlaka birileri yanında, yörende. Bana verdiğin emeği bir başkasına harca…”
Yeminler, billahlar uçuştu havada.”O nasıl söz? “dedi adam. “ Kimse alıkoyamaz bu sevdadan beni, Yaradandan başka…Seviyorum seni ölesiye.”
Elinle yaptın boyunla çekecen,
Ne etseler mutlak boyun bükecen,
Analıktır kötü olur dediler.
*****
Ben istedim huzurlu mutlu hane,
