Aşk Değil Bu Daha Da İçten

“ Huzuru buldum kollarında, dudaklarında
Sanki aynı huzuru farklı bir tonda fısıldadın kulaklarıma
Çölleşiyor kalpler, gamsız insanların uçkur sevdalarında
Öyle dersler çıkardım ki hatalarımdan, onlarla uyandım bazı sabahlar.

Savruluyor saçların, oysa yürümüyorsun bir adım
Çeyrek asırlık hayatımda yaşamadım böyle aşkı
Kilitli kalbine ne kuvvetim, ne anahtarım dayanmadı
Kapına geldim, sonunda açtın kalbini, sanki bir savaş kazandım.

Ağrılı başım, sancılı kalbim, yorgun omuzlarım;
Ağrıma merhem oldu senin sevgin.
Dinmeyen öfkem, üzüntülü yüreğim ve dahası
Her şeye bi son verdin, son buldu kavgalarım.

Ufkum genişledi, kaygılarım bitti bir gülüşünle
Başarabilirim seninle en imkansızı bile
Günden güne içimi bürüdün, kapladın gövdemi
Ve nasıl bırakayım seni, bağlandım kör düğümle

Aşk değil bu, daha da içten’ demiştim
Bırakma beni diye ağladığın gün kalbimi delip geçtin
Tek bir gün değişmedim, yıllardır aynıyım
Sana ilk gün ki aşkla, ilk gün ki şefkatla bağlıyım

Yıldırım gibi düştü sevgin kalbime
İnsanlar gösterişlerini sergiliyor aşk diye
Aşk ulu orta yaşanmaz, yürekte durur gizlice
Yüreğim oldun, seni kim söküp alabilir içimden?”