Aşk Da Yetmez Yorğunum Şiiri - Vedat Fazıl

Söz vermiştim kendime
Artık sende neden aramıyacğım diye,
Biliyorum her canın muhabbeti sevğiliye
Ben bana inanmadım sevdiğin ötürü yalan diye.
Biliyormusun?
Sen beni sevdiğinden ben sevmediğimden,kırğınım
Sen bana inanmadığından ben sana inandığımdan darğınım
Her gün hercai başlardı yüreğimde,
sevdiğimi bile söylemeye fırsat kalmaz,
Sarmaş dolaştık gecenin ötesinde,
Bencilliği yaşardın titrerdi bedenin tutuşmuş eteklerinde
Ne gitdin nede kaldın aşinayım işte böyle günlere
Yorğunum olasıklarımda sencil,Aşk,ta yetmez yorğunum
Bir düşün sabahındaydı sen bende kaldın arsızlığın dedim
'Seni seviyorum'fısıltılsrındandı kararsızlığın dedim
Bana bendeki seni verdin.Sevdim işte itiraf istediğin cok sevdim
İşte neden vazgecdiğimin hikayesi senden
Günün yolcuları olduk gecenin hürmetkar sevdalıları,
neleri bekledik biliyormusun o istemsiz hatta egoist arzuları
Cokta kabuk bağlamıştı yaralarım,cözülmüştü sarğıları
Ne sen vardın nede o eski hatıraların acıtan yaraları
Şimdi benimle ilğili herşeyi yazdım sana,
Üzğünüm'seni seviyorum'la bitiremediğim mısraları
Sevmediğimi yazdım,farkındamısın özğünlüğümün hatırası
Bende sende olmadığımı biliyorum,ne acı nede yürek sancısı
Sen beni sevdiğinden ben sevmediğimden,kırğınım
Sen bana inanmadığından ben sana inandığımdan darğınım
Yorğunum işte,Aşkta yetmez yorgunum
Harman eylemişler yüreğimi vurğunum
Y o r ğ u n u m......!

Vedata fazıl