Aşk da Ölür. Şiiri - Fizikçi Ahmet

Gün gelir, aşk da ölür.
Saatler devrilir, mevsimler erir.
Hayat yokuşunda kalpler gerilir.
İşte o gün, aşk da ölür.
Şimdi sırası değil sevmelerin dediğin o gün.
Ses çıkarmaz, kendi içinde ölür.
Gözlerin artık aramaz onu.
Sözlerin onsuz devrik kalır.
Ne yaparsan yap düşlerin ondadır.
Sende ise bir avuç gül.
İşte o gün, aşk da ölür.
Gitmem dediğin o gecelere giderken.
Öpmem dediğin o dudaklarda başkası erirken.
Görmem dediğin gözlerin artık başkasındayken.
İşte o zaman, aşk da ölür…
En mükemmeli bulmaya çalışırken,
Boynuna taktığın kolye yük olur.
Yazdığın mektuplar kalbine süngü.
Parmağındaki yüzük geçmişine yalvarırken,
Tek başına bir köşede ağlarken.
İşte o vakit, aşk da ölür.
Kalmaz, kalbinin en ücra köşesinde bir kıvılcım.
Yetmez gözündeki ışık, yeni denizlere yelken açmaya.
Yetmeyecek belki de ömrün yeni bir aşkı tatmaya.
Ve işte o gün, aşk da ölür.
Seninle birlikte…

Aşk ölür, yaralanır kalpler.
Gün gelir, paralanır hisler.
Kalp söner, karalanır sözler.
Aşk biter, hatırlanır düşler.