Aşk Çiçekleri Şiiri - Sabri Özcan

Papatya gibidir çocukluk aşkı
Dalından kopunca kokusu artar
İlk gençlik aşkıyla zambaklar
Güneşi görünce sararır solar

Gençlik çağında başlar mecazlar
Ayrılıkla mecazdan uzaklaşır aşk
Bin hüzün yumağı yılların kahrı
Sardın mı çözdün mü bilemezsin ki

İlk gözyaşlarınla sulanır bahçe
Gönül her çiçekten bir koku taşır
Gözünü ayırmaz bir beyaz gülden
Rüzgar ılgıt ılgıt eser gönülden

Yelken açıp gidesin gelir
Yepyeni bir aşkla taze bahara
Aşk denizinde çiçekler açmaz
Acı bir tattır genzinde yanan

Daha varmak için ufuklar senin
Düşünmeden ufukta kızıllık neden
Yağmurların duraksız yağışı nedir
Acılarından haberi yok kimsenin

Bir türlü hedefe varmaz yelkenin
Her rüzgarda ayrı bir yöne gider
Bu yönsüz gidişte bitmez elemin
Dört taraftan yönünü bulana kadar

Altın kumlarıyla vardığın kıyı
Bir karagül açmış saklı bahçedir
Binbir yere bakıp bulamadığın
Gönlün içinde bir baziçedir.