Aşk, bir aşk Şiiri - Murat Ülkü

Aşk,
Bir aşk bulmak istemiştin ya.
O aşk bu işte.
Aşk,
Benim için ölek demek,
Ölümsüz olmak demek...
Hastane için hücreden çıktığım gece,
İşte o gece öğrenmiştim.
Bir hastanenin bahçesinde titrerken.
Bir adamın başında toplanmış bir aile. Anne, baba, kardeş, çocuklar...
Ciğerlerine kadar çekmişler hüzünlerini.
Cayır cayır yanan bir yürek.
Ve gözlerim o yanan yürekten,
O sıcacık mutlu tabloya takıldı.
Ölümün soğuk nefesi bile,
Omuz omuza duran o insanları
Birbirinden ayıramıyordu.
O an anladım ki,
Aşk,
dağları delmek değil,
Ya da yıldızlara uzanmak değilmiş.
Aşk, soğuk bir hastane bahçesinde
Elleri titreyen birinin,
Sadece bir çift gözde huzur bulmasıymış
Bak kadın.
Yıkık dökük hayatımın kalıntıları arasında,
Sessizce yemin ettim ben kendi kendime.
Eğer bir gün bir yara daha alacaksam,
O yara,
Bir aşkın şifa veren ellerinden olacaktı.
Ben aşık olmayı her zaman çok istedim.
O aşka bir ömür harcamayı hep istedim ben.
Ama hayat işte.
Eğer bu savaştan vazgeçeceksem,
Bir tek şey için vazgeçerim.
O da yamalı bir elbisenin içinde,
Huzur bulacağım bir aşk için...

Yalnızlık,
Koca bir boşluk,
Rüzgârın savurduğu bir yaprak gibi,
Düşüyordu omzuma her gece.
Duvarlar konuşmuyor,
Gölge bile kaçıyordu benden.
Sanki nefes almak,
Sadece bir alışkanlıktı.
Bir anlamı yoktu.

Sonra sen çıktın karşıma,
Gözlerinle geldin.
O gözlerde gördüm kendi kaybolmuşluğumu.
Aynada kendime yabancılaştığım anlarda,
Gözlerinin aynasında tanıdım kendimi.
Anladım ki yalnızlık,
Aslında bir boşluk değil,
Sadece sana giden yolun adıymış.
En uzun yol,
Engebeli, taşlı bir yol.

Ben o yolda yürüdüm,
Ne bir el tuttu, ne bir ses geldi.
Bir tek hayalin vardı yanımda.
İşte o hayal,
Beni bu yolda tutan tek gerçekti.
Şimdi yanımda sen varsın.
Hayallerimle kurduğum o evde,
Seninle uyanıyorum her sabaha.
Anladım ki,
En büyük savaş,
Sadece sana kavuşmak içinmiş.
Ve şimdi,
O savaşı kazanmanın huzuruyla
Gözlerine bakıyorum.

Ben o gün anladım ki,
Hayat, bir hastane bahçesinde titremek değil,
Bir hastane bahçesinde omuz omuza durmakmış.
Yağmurlu bir günde,
Yere düşen yapraklar değil,
O yaprakların gölgesinde el ele tutuşmakmış.
Benim aşkım,
Bir dağ başında,
Rüzgâra karşı çırpınan bir bayrak gibi,
Hep dalgalandı yüreğimde.

Ama anladım ki,
Aşk,
Sadece bir bayrak değilmiş.
Bir gemi direğine asılmış bir yelken gibi,
Beni rüzgâra karşı koruyan,
Sonsuzluğa taşıyan bir yelkenmiş.
Bir liman değil,
Bir okyanusmuş aşk.

Ben o okyanusa,
Sonsuza kadar yelken açtım.
Açtım ve bir daha,
Hiçbir zaman dönmeyecekmişim gibi.
Sonsuza kadar seninle,
Okyanusun engin sularında,
Yan yana duracakmışız gibi,
Yüzdüm sana.
Ve şimdi,
Okyanusun en derin noktasında,
En sıcak,
En huzurlu,
En güvenli,
En mutlu,
O derin noktada,
Seninle bir balık gibi,
Sonsuza kadar,
Yüzüyorum.

Ben, seninle yürüdüğüm bu yolda,
Her adımda yeniden doğduğumu anladım.
Her gözlerine baktığımda,
Kendi içimde kaybettiğim parçaları,
Birer birer buldum.
Seninle bir gölgemiz vardı artık,
Yalnızlığın değil,
İki bedenden bir olmuş bir gölgeydi bu.
İki kalp, bir nefes,
Ve bir ömür.

Aşk,
Sadece bir duygu değilmiş.
Aşk, bir nefesten,
Bir yaşamdan ibaretmiş.
Seninle nefes aldığım bu dünyada,
Sonsuza kadar yaşamak istedim.
Her sabah uyandığımda,
Senin yüzünde gördüğüm cennet,
Benim için aşkın tanımıydı.
Bir hastane bahçesinde titreyen ellerim,
Şimdi senin elini tutmanın sıcaklığıyla,
Şifa buluyordu.

İşte bu yüzden,
Aşk,
Sadece bir kelime değil,
Bir eylem, bir yaşam,
Bir ölümsüzlük demekmiş.
Benim için,
Bu hayatta,
Sonsuza kadar,
Seninle,
İki bedenden bir olmuş bir gölge,
İki kalpten bir olmuş bir nefes,
Ve bir ömür...