Aşk Beratı Şiiri - Musap Sansarkan

Gönül! Arayıştayım, kulağımda biri farklı iki narin ses.
Divane Bülbülüm, elinde kafes.
Seslenmekteyim, harfler tutuklanmış nefes.
Rüyadayım, sen herkes.

Gönül! Vakit öğlen, yerdeki gölgem sen.
Dosta sordum, cevap sen.
Yürüdüğüm yol sen.
Güneş doğdu, yağmur damlası sen.
Gülün moru ben, karanfilin sarısı sen.

Gönül, Yabani otların arasında bir gül.
Ben kendimden geçtim yeterki gül.
Sen üzülme, söndürmedi ateşi kül.
Deniz dalgalandı, sıçramasın, gönül!

Gönül! Şüphe bahçesindeyim.
Andız ağacının gölgesinde, Karanlıktayım.
Elinde yaprağı koparılan Papatyayım.
Bilmem, belki de aşk feryadıyım.

Gönül! Yanı başımda bulutlar,
Kızıl yaşa döndü umutlar,
Şu bastığım secde eden taşlar,
Şahit olsun, sadece sana bu satırlar.

Gönül! Tam tepemde hilal.
kalbim, sarmaşık yüklü dal.
Sevdamız, mısralarda al.
Sanadır bu hediyem, hadi! al.

Gönül! Sordum! Cevapsız kaldım,
Sevdaya güvendim, tebessümün elasına kandım.
İstiklal mahallesinde son iki adım,
Bulamadım, sanırım "gönül" deryasındayım.

Gönül! Selam vermez oldun gayrı,
Şunu bil, Dönsende artık olmaz hayrı.
Anladım, sen ayrı ben ayrı
Gönül! Sevsek de ayrı istesek de ayrı.