Aşk Berâtı | Ensar Sansarkan

Gönül! Arayıştayım, Kulağımda biri farklı iki narin ses.
Divane Bülbülüm, elinde kafes.
Seslenmekteyim, harfler tutuklanmış nefes.
Rüyadayım, sen herkes.

Gönül! Vakit öğlen, yerdeki gölgem sen.
Dosta sordum, cevap sen.
Yürüdüğüm yol sen.
Güneş doğdu, yağmur damlası sen.
Gülün moru ben, karanfilin sarısı sen.

Gönül! Yabanî otların arasında bir gül.
Ben kendimden geçtim yeter ki gül.
Sen üzülme, söndürmedi ateşi kül.
Deniz dalgalandı, sıçramasın, gönül!

Gönül! Şüphe bahçesindeyim.
Andız ağacının gölgesinde, Karanlıktayım.
Elinde yaprağı koparılan Papatyayım.
Bilmem, belki de aşk feryadıyım.

Gönül! Yanı başımda bulutlar,
Kızıl yaşa döndü umutlar,
Şu bastığım secde eden taşlar,
Şahit olsun, sadece sana bu satırlar.

Gönül! Tam tepemde hilâl.
Kalbim, sarmaşık yüklü dal.
Sevdamız, mısralarda al.
Sanadır bu hediyem, hadi al!

Gönül! Sordum, cevapsız kaldım,
Sevdaya güvendim, tebessümün elasına kandım. İstiklâl Mahallesi’nde son iki adım,
Bulamadım, sanırım “gönül” deryasındayım.

Gönül! Selam vermez oldun gayrı,
Şunu bil, dönsen de artık olmaz hayrı.
Anladım, sen ayrı ben ayrı
Gönül! Sevsek de ayrı istesek de ayrı.

Bu Şiir Sığınak Edebiyat Mecmuası'nda Yayımlanmıştır.