Aşk denen şey, bitmez bir belâ imiş,
Nefrete dönüşünce insana cefâ imiş.
Oturup kendi kendimi dağladığımda,
O umursamaz, duymaz imiş.
Onu düşünüp, içten içe ağladığımda,
O hissetmez, hiç yanmaz imiş.
Ben ‘belki sever’ diye ona bel bağladığımda,
O kandırır beni, oyalar imiş.
‘Ben severim yine de’ desem ben bana,
O yine bir gülücüğü bana çok sayar imiş.
Kayıt Tarihi : 20.6.2010 14:58:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!