Aşk Atölyesi Şiiri - Muammer Erturan

Sabah akşam
yolunu gözlemekten sanık
oluşuma tanık
o köşe pencere,
döktükçe dizelere seni
su serpen içime
o dost daktilo,
üstünde bazı bazı
sımsıkı kenetlendiğimiz hani
o sandık eskisi sehpa...

Kim bilir ne âlemdeler...

En garibanından
en zenginine
ne çilingirler görmüş
ne hüzünlerime
ne isyanlarıma
ne kâbuslarıma yataklık etmiş
sensiz akşamlarımda,
o yuvarlak masa…
Ki o zil zurnalıklardan kalma
sigara yanıkları
demirbaşı olmuş çıkmış parmaklarımın
o gün bugün...

Hey gidi günler! ..

Dili olsa da konuşsa
o dört duvar...
Biri var ki hele
dört mevsim nöbet tutuğum başında
hazır fırça,
değişir dururdu üstünde
değiştikçe sen
o bitimsiz portren...

Kim derdi ki silinir gider...

Yerinde şimdi
yaban yelleri esermiş
ne çıkar,
sen kadar yakın bana hâlâ
ve ben kadar uzak,
o aşk atölyesi...

('98)