Aşk Ateşi Şiiri - Kemal Karayılan

Nemli duvarın dibinde duran çakıltaşı gibi
Yosun tutmaya başlamıştı yüreğim
İşitmez olmuştum
Lodosun kulaklarıma söylediği şarkıyı
Duyamıyordum Flavia’nın aryasını
Aşk fısıltılarını
Gözyaşlarım bile köpükler gibiydi artık
İçi boş ve havada uçuşan
Ne ellerim hissediyordu sigaranın alevini
Ne de yüreğim aşkın ateşini
Küflenmeye başlamıştı içimdeki şen çığlık
Dudaklarım unutmuştu o kor kırmızısı tadı
Ellerim karayele yarenlik ediyordu
O da hatırlamıyordu artık pembe dokunuşları
Bu ateşi sen yaktın yeniden gögsümde
Yeniden hatırlattın bana aşkı,sevdayı
Sessizce çekip gitti içimdeki baykuş
İçimde kor kıvılcımdan çiçekler açtı
Yeniden tutundum yaşamın esişine
Aşk ile tenlerin buluştuğu yerde
Depremler olur,dünya sarsılır
Ve o kızıl volkan yüreğinde patlar insanın
Sonra sessizce uzaklaşır oradan puslu zaman
Bir daha söndüremez kutup rüzgarı bile
Aşkın ateşini insanın içinde.