Aşk, AŞK'tır Şiiri - Görkem Buğra Kızılkaya

Bir dostluk hikâyesi
Ellerimde filizlendi
Gözyaşlarımla sulandı ve
Kalbimde büyüdü.
Ağlamaklı bir ağaç oldu kalbim
Ve dallar sularımı taşıdı bedenimde.
Avuçladı toprağı, sarıldı ona
Sımsıkı, bırakmayacakmışcasına.
Kış geldi bir gün, sonbahar haber vermişti zaten
Ama ben senden ilkbaharda ayrıldım.
İlkbahar değilsin sen,
Yaz mevsimisin ellerimde.
Çiçekler açtın, nefesim vurdu
Nefreti dondurdun ateşim vurdu
Gözlerime baktın gözbebeklerim durdu.
Hayatım eşlik etti o bebeklere
Ve bir et yığını kaldı senin eserin,
Benim eserim olan BEN.
Hasretin aldı bebeğimi,
Kaldırdı bir şiir köşesine,
Seni bir başlık yaptı,
Kendinde paylaştı ve
Seni kelimelere anlattı.
Söz uçtu, yazı kaldı
Dilimdeki derman bitti
Ama ellerim hiç durmadı.
Dilim seni severdi,
Sen bir şey söyleyince
Susardı dilim
Çünkü kıskanırdı seni.
Ellerim seni severdi
Ellerine dokununca kesilirdi benden
Sana gelirdi.
Aklım severdi seni
Seni düşününce birden dururdu
Sen seslenince kendine gelirdi.
Ve kalbim öyle severdi ki seni
Yeni uyanmış o bebek gibi,
Elleriyle gözlerine ovar,
Uyandığını anlardı.
Ağlardı, sitem ederdi uyandığına
Uyumaya gelmemiş miydi dünyaya?
Bebeğim işte
Düşünen bir bebek
Konuşan bir bebek
Seni seven bir bebek
El bebek gül bebek.
Ben ne eldim ne de gül.
Ben bir çam ağacıydım,
Hiçbir mevsim göçmeyen.
Sense bir kardelendin.
Kışın beraber olur yaz gelince ayrılırdık.
Sen bana yer altını bense yazı anlatırdım.
Ve bir yazı yazardım yer altına
GÖZYAŞLARIMLA
DAMLALARIMLA
SENİNLE
Bir yazı yazardım toprağa
Bir yaz’ı yaşardım sözcüklerle.
Seninle, isminle ıslanmaya çalışırdım.
Islatmaya çalışrdım toprağı büyüyebilmek için.
Ama gittin sen.
Gözyaşlarım kurudu,
Güneşte hayat buldu.
Hasret kokardı güneş,
Kalbime vurdu,
Ve gözlerim
Ve ellerim
Ve kalbim
Ve gözbebeklerim
Susuz kaldı ve
Senin hasret yangınında boğuldu.
Geriye ise yanmış bir beden,
Kül olmuş bir bebek,
Tütsü kokan bir dünya ve
Enkaz olmuş bir AŞK kaldı,
AŞK’ın adı ise YALNIZLIKtı...