Aşk adamın anasını ağlatır...

Sefil bir yanlızlıktır aslında.
Gece olduğunda basar afakanlar.
Kafanda olur olmaz sorular,
Sanki yokmuş gibi başka işin....
İmkanı olsa yirmi beşinci saatini alır.
İşte böyle... aşk adamın anasını ağlatır...

Gitmez gözünün önünden hayali.
Karabasan gibi üstüne çuvallanır.
Yarını olmayan hasta gibi bir telaş...bir endişe...
Hani açsan kafesi uçup kaçacakmış gibi
Kilitlersin beynine...kilit kilit üstüne...
Unutursun yemeyi, içmeyi
Biri, gün ve gün eridiğini hatırlatır...
İşte böyle...aşk adamın anasını ağlatır...

Gece oldu mu, o güne kadar umursamadığın yıldızları
Tespih tespih sayarsın...
Birden şair olur satır satır yazarsın.
Dalgaların üstüne notaları asarsın,
Bülbül gibi şakırsın...
Yalnızlığında çenebaz,
Ne zaman dışarı çıksan kelimeler evde kalır.
Yüreğini aşk denen hırsız alır...
İşte böyle...aşk adamın anasını ağlatır.

Zevk vermez hiçbir şey
Onun teninden aldığın kadar.
Ağlatamaz kimse de seni
Onun ağlattığı kadar...
Geçmişine kimler girmiş çıkmış kime ne..?
Yarınında yanına hep onu alırsın...
Üç gün görmesen paranoyak belirtiler başlar.
Yüreğine kurulur bilmediğin sıkıntılar...
İşte böyle...aşk adamın aklını baştan alır,
Ve aşk, adamın anasını ağlatır...

05/10/06