Aşk acizliği neylesin!

Bırakın
İç sızım bir an durmasın
O yârin yoluna yürek kanasın

Sinede
Bahar açmasın, solsun
Aşk demini alsın heder olmasın

Lisan,
Sukutun erdemiyle ansın
Hal tefekkürün içinde kuşansın

Mana
Buharlaşmasın ruh kansın
Kalbim muhabbetle aşkı yaşasın

Ne sel
Ne de esen yelden korkma
Korkuların girdabına, sen soluma

Kalbini
Bir yokla ruhunla barışık yaşa
Aşkın naifliğini zevkine hasretme

Aşk,
Asıl olan korkunun dergâhıdır
Ruhuyla nefeslenmeyeni kim anlar

Geçip
Giden zamanlar ne anlatırlar
Aşk gök kubbeden insana bakarlar

Her
Geçen gün o arz darlık yaşıyor
İnsan denen varlık zevkine koşuyor

O mahşer
Adına kıyamda duruluyor
Hâkimi mutlak hazin ki anlaşılmıyor