Aşk Acısı Şiiri - Ferhat Seyhan

İnsan,
Neler çeker, aşk uğruna, harap olur,
Çöllere düşer, bitap düşer, deli divane olur.

Kalbin yükü ağır olur, aşk başa gelince.
Duyar, inanmazdım, bu aşka düşmeden önce.

Üstümde bir yorgunluk var, korkuyu geçerken,
Düşer alından ecel teri, karanlık çökerken,
Akar kirpiklere gözyaşı,
Sarar kalbi rüzgarın taşıdığı kokunu kaçırma telaşı.
Gün sonunda köyün tek minibüsünü kaçırma telaşı,
Bir de ömrümün en güzel yaşı.

Yine karanlık kapısını çalıyor aşkın ve ben yine uykusuzum.
Gönlümün harabeleri tutuşmuş çöl misali susuzum.
Sokaklarda rastgele gezen bir serseri gibi usulsüzüm.
Yine huzursuzum...