Aşk’a Misal mi Olur

Üçüncü sabahlardan ve nefes vakti
Güneşin eğrelti gölgelerine sığınmış
Dar zamanların ilk durağı ol, ürküt beni.
Say! Çağlara birden, asırların yokluğuna
Sığdır beni, sev beni...
Tanrının, kul şefkati kadar.

Ve bir gün düşecekse yüzün, gözlerinde utanç
Kalbin bütün ilimlere hain, aşka küfredecekse!
Her tövbeye yeni bir mezar açmış cesetler gibi
Ruhunu şeytana satıp gelendir yatağın utancı.
O halde geç git! Sevme beni!

Arkası gece olan, önü sabahtır akşamın
Havası tuz kokan, kıyıdır sahile.
Yüreği var diye yüzü gözü insanın
Sevmeye sebep değil! Ruhu karanlıksa.
Aşk; sevgiden yıkılma bir harabedir, harap et beni…
Sev beni, ruhun varsa
Tanrının, kul şefkati kadar.

Eski bir köy evi, biraz ahşap içinde sönmüş ocak
Yanmak ister! Aşına ateş olsun.
Ses ister! İçinde vücut bulsun virane
Sevgi ister, yürek olsun daimi...
Kol ister! Sarsın yumuşak göğsüne
İçinde gün etsin varımı, can hak etsin!
Sev beni, sar ateşine!
Tanrının, kul şefkati kadar.

Yüreğine; çatı etme, kırma sakın direğini!
Mahşere sürgün bir günaha sığdırma beni.
Düşürme! Arzı, şehvetle yanan göze
Zaman gibi kendine haindir nefis, aldatır!
Gölge gibi kalacaksan gün ortasında
O halde geç git! Sevme beni.
Aşka misal mi olur yaşanmadıktan sonra.