-Aşk'a dair- Şiiri - Dönay Kurt

Derler ki evrenin mayası aşkla yoğrulmuştur, eğer aşk duyulan kişi bu aşka sahip çıkmıyorsa neylersin!

Aşık maşukunu sebepsiz sever, kördür bir nevi, aşk gözüne perde indirmiş maşukun kusurlarını örtmüştür onda, birden fazla yaşamak beraberinde birden fazla ölmektir aşk. Kaybettiğimiz bir şeyler vardır adını dahi bilmediğimiz ama sılanın tadı gurbette gizlidir kaybetmeden kavrayamayız bu yolu, saklıdır sanki o, onu saklandığı yerden çıkartma gayretindeyiz her dem. Anlatılması dahi zor olan bu olguyu yaşamak mümkün müdür peki? Sevginin sınırı vardır işinize gelmediğinde dönüp sırtınızı gidersiniz peki ya aşk?

İnsanlık tarihinden de eski bir terimden bahs ediyoruz aslında, Mevlana aşk Tanrı sıfatıdır diyor “Aşk, sayıya sığmayan sevgidir. Bu yüzden de gerçekte Tanrı sıfatıdır; kula verilişi geçici bir şeydir.” (Mesnevi, II, s. 5-6) Aşk öyle bir alevdir ki, bir tutuştu mu maşuk’tan başka her şeyi yakar diye devam ediyor.

Birde günümüz aşkları var tabi bir gecelik aşklardır onlar dertsiz, tasasızdır. Adına aşk demişler ne gariptir, ama Mevlana’nın yine güzel bir cevabı var “Sen şehvet ve arzularına aşk adını veriyorsun, Hâlbuki şehvetten aşka giden yol, çok uzundur” diyor. Birde sevgiyle karıştırmamalı aşkı, ne yazıktır ki aşk ile sevgiyi harmanladık uzun bir süre her sevgiye aşk demeye kalkıştık aşk ağızlara dolandı ve ismi basitleşti. Sevgi besleyen ve beslenen arasında ortak değerler vardır ama aşk maşukunu sebepsiz sever işte onu farklı kılan budur. Bunu anladığımızda başlar mutluluğumuz çünkü mutluluk anlamaktır aslında, kavrayabilmektir durumunu.

Aşk yalnızca insana mı duyulur peki, ya ilahi aşk, Allah aşkına derken ne demek istiyoruz acaba? Mevlanalar, Yunuslara bu güzel sözleri yazdıran nedir?

Ey gönül, Akşamdan tan aydınlığının rengini kim gördü?

Adı sanı temiz gerçek bir aşığı kim buldu?

Ben yandım diye hep feryad etme.

Ham yemişin yandığını kim gördü? (Rubailer, 422)

(Alıntı)

.