Aşk Şiiri - Alper Özbilen

Aşk,
Bir sürgü yahut asma bir kilit.
Bir benlikten başka bir kimliğe sürülmek belki de.
Kendi varlığıma yabancılaşıp,
Senin varlığında mülteci olmak.

Aşk,
Kendi kendime yetemeyişim.
Senle bir bütünken,
Sensiz bir yarım bile olamayışıma verdiğim sıfat.
Tek kişilik esaretten,
Seninle hürriyete giden yolum.

Aşk,
Tüm ezberleri ve kuralları bozan anarşist yanım.
En mağrur hallerime meydan okuyuşum.
Asık suratımı gevremiş bir karton gibi yırtarak,
Zulamdaki çocuğu çıkarışım.

Aşk,
Tüm meçhulleri aşikar eden aydınlığım.
Karanlık ülkelere doğru sırtımda taşıdığım güneşim.
Her nesneye renk veren ışık,
Her canlının soluduğu hava.

Aşk,
Bütün meraklarımı seninle dindirdiğim kutlu tören.
Kitaptan kitaba okuma telaşında,
Sensizlik cehaletinden irfana varışım.

Aşk,
Sabah yediğim siyah zeytinin tadı.
Her nimet ertesinde,
Şükrün şevkine kanamadığım anım.
Karşında su kadar ak ve berrak duruşumun nedeni.

Aşk,
Her zoru kolay eden kudret.
En sert yüreğe bile çaresizliği gösteren ibret.

Aşk,
Her gürültüden uzakta derin bir sükunet.
Sensiz başlayan her cümlenin devrik oluşu