Aşk! Şiiri - Mehmet Peker

Ömür merdivenimi tırmanıyorum;
Otuzuncu basamak nefeslendiğim yer.
Senin için çıkıyorum bu yokuşları
Ya vur, öldür beni, bitsin bu keder
Ya da salıver gitsin tutsak kuşları

Ya sen gel
Ya yerini söyle ben geleyim!

Seni aradım bütün her yerde
Önümden bir kadın geçti, alımlı
Bir kadın gördüm
Gözleri deniz mavisi,
Denizler kadar derin.
Daldım ta derinlere, gözlerinin içine
Neler yok ki...
Balinalar, yunuslar
Yosunlar, inciler, mercanlar
Hayatımızın tadı tuz
Batan gemiler, ümitlerimiz
Binlerce yıllık tarihimiz
Ve yaşanmış bunca ihanet orda
Sen yoksun...

Gobi çölünün cehennem sıcağı gündüzlerinde
Seni aradım, yoksun.
Buz kesen gecelerinde seni bekledim,
Gelmedin...

Ben kendimi terk ettim sen yoksun diye
Alıp başımı gittim
Başı dumanlı efkar dağlarına.
Göz yaşı vadisinin patika yolları yordu beni
Düştüm, yüreğimi kanattım
Sen yoksun...

Dünden geliyorum, yoksun
Hayal aleminden bir pencere açtım
Asırlık yarınlara baktım, yoksun

Söyle, neredesin?
Güneşin ermediği, kimsenin görmediği yerdesin

Sen yoksan ben yokum
Sen benim benliğimsin
Ben senim.
Sen yoksan ben boş bir bedenim

Yeter!
Beklettiğin çok oldu ey AŞK...
Gel artık!

19. 08. 2000 - Ankara