Aşk Şiiri - Zandar Amari

İnsan,
Neler çeker, aşk uğruna, harap olur,
Çöllere düşer, bitap düşer, deli divane olur.

Kalbin yükü ağır olur, aşk başa gelince.
Duyar, inanmazdım, hep abartı sanırdım,
Bu aşka düşmeden önce.

Üstümde bir yorgunluk var, korkuyu geçerken,
Karanlık çökerken düşer alından ecel teri, kirpiklere gözyaşı,
Bir de gün sonunda köyün tek minibüsünü kaçırma telaşı.

Yine karanlık kapısını çalıyor aşkın ve ben yine uykusuzum.
Gönlümün harabeleri tutuşmuş çöl misali susuzum.
Sokaklarda rastgele gezen bir serseri gibi usulsüzüm.
Yine huzursuzum...