Aşk Şiiri - Doğan Çeçen

Aşka şiirler,
Sevdaya romanlar,
Sevgiye hikâyeler yazan ben...

Bir gün dönüp bakınca maziye,
Sol yanımı boşluk içinde,
Kalbimi sancılar içinde buldum.

Sezen Aksu’nun dediği gibi:
"Gökte ay on dört, ben dolunay."

Kendime küstürdün, elimde yok,
Kurumuş bir gül…

Düşler içindeyim, sana da kendime de,
Ağlamıyorum.

Sana verdiğim emek vermeye değmezmiş,
Ben bunu anlıyorum.

Ben, okuduğum kitaplardan aşkı öğrenmedim.
Sende birazcık vefa görseydim,
Kalbimin başkentine dikerdim heykelini.

Vedanı sevdim,
Yokluğunu sevemedim.

Umut, sadece yazlardan beslenmez;
Kara soğuğa rağmen baş verir kardelenler.

Biz, ayrı dünyaların sözü gerçekmiş,
Yoklukla varlık arasındayım.
Anlatmak, yazmak istiyorum,
Ne yaptığımı ben de bilmiyorum.

Bir zamanların güzellikleri, duyguları,
Zaman adlı zindanda mahkûm oldu.
Bin bir pişmanlığın tek doğrusu yok ki...

Vedalar hep zamansız olur,
Kalbimiz sağ olsun.

Ah, bir zamanlar...
Şimdi kıskan, kıskanabildiğin kadar.
Artık sen, ben değil,
İkimiz yerine geceler sarhoş.

Ne desin âşık şair?
Mekânımız cennet olsun...

Dünya döndükçe,
Kalp ve beyin iki dünya...

Kalp, kelimeleri tek tek yakacak,
Yanmış kelimeler beyne iltica edecek.

En güzel kelimeler,
Beyinden kaleme köprü olacak.

Kalp attıkça, bu kalem hep yazacak.

Birileri bilsin, okusun diye değil;
Kalbim yokluğunu hissetmesin diye.
Birileri bilsin, okusun diye değil;
Kalbim yokluğunu hissetmesin diye...