Aşk Şiiri - Hümeyra Yılmaz

Kırmızının en sahte tonunu sürdüm acılarıma
sakla beni bağrında kara kış
kendimle hesaplaşmalarımdan
yorgun düştüm hazana

güneşe uzak düştü gözlerimdeki yeşil
ne baharı gördü mevsimlerden
ne de taze umut koktu sabah seherinde
bakma geceyi sevdiğime
ağladığımı yıldızlar bilir sadece

üstünden asır geçse
acısı bayatlamaz sevdanın
aslında bir kaçış masalıdır aşk
ve hüzün kokar buram buram
en sessiz martıları besler koynunda
annem kadar güçlü
davam kadar asil
benim kadar gerçek olur bazen
yalana benzemez
ama doğruda söylemez
hangi aldanışta kalır bilemezsin
yüreğinin parçaları
yangına benzer dumansız külsüz
harına düşer en sevdiğin memleket
yanarsın pare pare
tenine bulaşır esmer geceler
ay bile yetmez sana
bir çocuğa küsmeye
ya da yıldızları saymaya benzer
anlamı yoktur
anlayan da yoktur ya pek
ben mi?
ben aslında
hüzün bahçesinden bir gül koparmışım
diken olmuş aşk
kanmışım kanamışım
acıma sürmüşüm tuz misali
yanmışım yanılmışım...