Aşk Şiiri - İbrahim Tufan

Gerçekten duydum bu sefer zaviye sesini, hissediyorum gayrı kötü akıbetlerini ve görebiliyorum acizliğini.
Yanıyorum çaresizliğin içinde; bir el uzatıyorsun bana, kurtulayım diye.
Biliyorum, biliyorum sende habail-üş şeytansın ama kanıyorum sana. Alıp götürüyorsun beni ve artık arşa yükselmiyor sevgim. Yabanilerse çoktan öldüler.

Senin acın var bende aşk; sendeyse mutluluk var değil mi? Sevdiğin insan sana bakmıyor ama umutların yaşatıyor seni, öyle değil mi?
Peki sen düşündün mü aşk; düşündün mü benim yaşadığımı? İltica ederim sana, iltica ederim arşa yükselen aşkımıza ve dua ederim yanımda olduğuna.

"O senin yanında değil ki" diyorsunuz. Yanlışınız var; o benim her zaman yanımda, kalbimde.
Vurmayın, vurmayın sağ tarafıma canı acır, üzülürüm. Tahayyül ederim senle beraber mutluluğumuza, ama acırım gerçekleşmeyecek olduğunu düşündükçe masum duygularımıza.

Son kez düşünüyorum seni bu gece aşk; belki de son kelimesini silmem gerekiyordur. Ama ben bu hayatımdan hiçbir şeyi silemiyorum aşk; o yüzden düşündükçe üzüleceğim. Üzüldükçe daha çok aklıma geleceksin; gözlerimin önüne güldüğün an gelecek ve daha çok umutlanacağım.

Umut eğer bir devlet olsaydı, ben o devletin kölesi olurdum aşk. Artık umutlanmak istemiyorum aşk, senin yüzünden üzülmek istemiyorum.

Aşk; beni hayatına alır mısın, mutlu olur musun benle?

Seni Seviyorum...