Bin yıldır insan yüzü görmemiştimde görmüştüm seni ilk
Kış güneşi gibi ısıtmıştı serseri yüreğimi gülüşün
Ve kahkahan patlıyordu havai fişekler gibi karanlığımda
Ve lahzada ölmek istedim uğruna minnetimden
Yegane yetim bendim annesine kavuşan
Yegane vahası bendim uçsuz bucaksız çölün
İnsan ağlayınca asıl mutluluktan ağlıyormuş meğer
Cennet ırmaklarından biriymiş aşk
Akıyormuş yüreğimin derinlerinde gizli
Kayıt Tarihi : 29.1.2005 19:20:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!