Aşk Şiiri - Fahrettin Petriçli

Aşkı bilmeyen kendini aşık sanır
Ummanları bir katreye doldursan
Yahut kainatı bir zerreye sığdırsan
Yine de aşkı anlamakta bir adım yol gitmiş olmazsın

Başını dik tutup aşığım diyorsan beyhude...
Nasıl ki buğday başak verdikçe eğilir
Aşık olan da gönlü doldukça eğilir
Eğilir de dili lal olur gönül konuşur

Vuslatsız aşk olmaz diyorsan nafile...
İnsanı insan yapan gönüldür cisim değil
O ateşte gönül yanmadıkça
Yanıp pişmedikçe, dünya yansa ne çıkar

Beklediğin yanmaksa vuslat isteme
İstediğin vuslatsa aşkı bekleme
Aşkın diyetini veremeyeceksen
Vazgeçemeyeceksen her şeyden aşığım deme

Aşk verdiklerinde değil vazgeçtiklerindedir
Aşk bedende değil, ruhundan ötededir
Vaki olursa aşktan bir hediyedir vuslat
Olmazsa hasret aşka diyetdir cellat

Ey yanmak isteyen
Yandım diye şikayet etme
Şükret ki yanmadasın, sevdadasın
Aşk bazen tatlı bir bakıştır
İbrahim misali ateşe atılmaktır bazen
Bazen içilen bir yudum sudur
Kainata sığmamaktır bazen

Dilini, elini bağla, gönlünü serbest bırak
Gönül konuşsun, gönül dinlesin
Gör kainatı ayakta tutan şifreyi
Duy herşeyi bir olana çağıran besteyi

Her şey neden dönüyorsa
O sebeple sema yaptı Mevlana
O sebeple semaha durdu Pir Sultan
O sebeple diyar diyar dolaştı Yunus

Aşkın diyeti vazgeçmek
Hediyesi yanıp pişmektir
Zahirde öldürüp kendini
Batında dirilmektir

Aşk ne Yusuf'tur ne Züleyha
Ne Mecnun'dur ne Leyla
Aşk bilinmezi aramak
Bilinmezde kendini bulmaktır.
Vuslat budur bilene
Bilip te boyun eğene