Aşk Şiiri - Canan Özanaç

ve ay, karanlık
ve bilindik bir aşinalık
ve aydınlıktan karanlığa kaçış..
ve derin bir yüzleşme
sonra hep bi yakarış...

ve gökleri yırttı çığlık,
bir kez üflenmişti ruha ''aşk''....
gayri rüzgarla yarışan,
deli bir taydı ''aşk''

ve kulaklarda bambaşka bir senfoni
artık aheste çekilmiyor kürekler...

nehirlerce kollara ayrılarak,
nehirlerce yayıldı yedi düvele çağlayarak...
ve önüne katıp götürdü yatağında ne varsa;
taş, toprak, balık....

tıpkı seher vakti,
dağ başının günle buluşması gibi...
tıpkı kardelenlerin güneşe bakışı gibi...

ve bir kurda kaptırma telaşıyla;
tıpkı bir avuç tuzla,
çobanın kuzuları çağırışı gibi....

ve ormanda kaybolmuş bir yetim gibi,
çaresizdi'' aşk''
ürkekti, açtı, çıplaktı..

ten diledi ''aşk''..
ruhuna giydirecek bir beden,
dile geldi ''aşk''

''cibril'' dedi, yardım et;
-görünmezim, ama çaresizim..
-herkesin dilindeyim, ama bedensizim,
-dilim duyulmaz, yüzüm görünmez...

ve mecnun oldu çöllere düştü aşk,
ve kerem oldu, yandı aşk,
leyla oldu, züleyha oldu...
en sonunda;
yazanı meçhul, okuyanı naçar,
efsane oldu ''aşk''