Aşk Şiiri - Ümit Özçelik

Sevgilim illet bir virüs gibi sevdan;
Girmiş bedenime gitmiyor,
Zaman diyorlar ilacına,
Günler, Aylar, Yıllar gecti.
Sevdan geçmiyor,
Çivi çiviyi söker diyorlar ama;
Çakan öyle çakmışki çiviyi
Pense bile sökmüyor.
Ben ise eriyorum günden güne,
Ve sen günaydın derken, Her baslayan yenigüne,
Elin başka ellerde, Kafan başka omuzlarda
Kahkahaların ise başka kulaklarda,
Nasıl bir dengedir bilinmez,
Tüketirken bu düşünceler beni,
Başkasına can veriyor belkide.
Bir dunyanın varlığına üretiyorsa
Kalan dokuz'da yokluğuna üretiyor
Aciz ve iradesiz beynim,
Hangi aşık mantıgını çözmüşki aşkın
Bende çözeyim, yok ki yok ve yok,
Felç gecırmeye benzıyor;
Psikoloji ve mantığın felci bu,
Düşünuyorsun ama eyleme geçemiyorsun,
Unut diyor mantığın, kalbin dinlemiyor,
Kendine gel diyor mantığın,
Ama psikolojin geçit vermiyor.
İç savaş var bedeninde,
Mantık git diyor, Ayak gitmiyor
Gör diyor mantık,gözün görmüyor
Dinle diyor mantık, Kulak duymuyor.
Ne illet bir hastalık bu
Aşk diyorlar adına;
Hasta cok ama
Hasta, hasta olduğunu bilmiyor.
Ömür gitgellerle boş tükeniyor.
İşte, tek bir ışe yarıyor,
Her gün milyonlarca şairler doğup
Ona şiirler, şarkılar yazıyor.
İşte, aşk eşittir sensin;
Sen ise sıfır...
Yani bu kadar Çile; yanında olmayana,
Elinde olmayana,
Sadece hayalinde olana çekiliyor;
Ve Bunu'da herkes biliyor;
"Hayalle yaşayanı zevkle mikerler...".