Aşk Şiiri - Necat Necdet Demircan

Aşk; üzerine düşen Çığı tek başına eritebilecek kadar ATEŞLİ olabilmektir!

Ey benim bitkin kederim!
Kırılası kalemin
Hasret dokulu kâğıtlara
İki kelam nakşedememişse
Geçer mi postacı bitkin sokağından,
Sırça sözlerinin,
Söyle daha niye beklersin!

Âşık;
Safın önde gideni,
Ahmağın en kallavisi
Kendi kendini ihbar edip sevdaya
Yüreğini giyotine teslim eden
Budalanın umarsız gülümsemesidir…

Vefa;
Yakalamayı ummak gibi,
Dağın zirvesinden itilen
Pembe hayallerin yanında
Uçuruma kol kanat germektir…

Sizler de biliyorsunuz,
Bizler hep aynı sebeplerden dolayı ayrıldık!
Öyle ki;
Sevginin yükünü taşıyamayacak kadar tembel,
Bencilliğimize ‘âşık’ olacak kadar da aptaldık...
Ve kendi karanlığımızda biteviye yalnızdık, anlayamadık!

Aşk;
Yollara düşer yaprak olur,
Savrulur ilk rüzgarla sonsuzluğa,
Notalara düşer şarkı olur,
Fısıldanır kulaktan kulağa,
Yüreklere düşer dert olur,
Mıh gibi çakılır ruhlara,
Sana düşer keyif olur,
Harcanır bir çırpıda, yabancı kollarda...

Gözlerimi yumarım, san ki seni umarım!

Aşk;
Kıracağını bile bile
Kanadını O’na
Ödünç vermektir…

ÜŞÜDÜĞÜMDE
çok uzaklara kanat açan,
ÜŞÜDÜĞÜNDE
kollarıma koşan ‘bir göçmen kuşun’ vefası gibiydi; AŞK!

Farkındaydık,
Acısını çok geç anladık(!)