Aşk... Şiiri - Ercan Yavuzer

İnsan sabrına meydan okumaktır aşk,
Bir taşın altında oturmak,bir mum şeklini almak
Ve nazlı nazlı yanmaktır aşk.
Nefesinden kaçmış,istenmedik bir nefes,
Ruhtan ruha istenmedik bir göç
Bir terk-i benliktir aşk...

Bazen bir çift gözün güzelliği tanrıdır insana
Fetheder korkularını,sabırla işlenirsin çarmıha
Kapanır gözkapakların,dilencinin duası olursun
Avuçlarına damla damla hüzün birikir
Bir karartı iner nehrin sularına
Çayır-çimene dönüşür gökyüzün
Ve yıldız olursun ve ateşböceği...

Ötenin de ötesindedir ve ötesindedir kuşkularımızın aşk
En yakınıdır,en tanığı acılarımızın
En uzağındadır,dönmeyen zamanın loş sınırında
Güvenilir zaman,tehlikeli mekan
Birleşen el,nasırlı el
Tezatın yüreğe giydirdiği pelerinin,
Püskül püskül örtmesidir ruh-u aşk...

Rengi beyazdır aşkın ve haşmet-i gururuda
Bir bahçededir ve orkestra şefidir aşk
Bir mezara ıslak yolculuktur,gürültülü ve çok sessiz
Ve bir mezarda koca bir kimsesizliktir ve döndükten sonra tüm sevenler,
Ve beyadır rengi aşkın
Bir bahçeddeyken de, bir mezardayken de...

Ercan Yavuzer