Asiyenin Ahmet Şiiri - Yerliköy Bizimköy

26 Kasım 2011, 13:50

Toplumu oluşturan insanlar bir bütünmüş gibi gelir bizlere. Ahmet, Mehmet, Hasan, Hüseyin der geçeriz. İnsanlar sağken farkına bile varmayız çoğu zaman. Ama kaybettiğimiz zaman yokluğunu hissederiz.

Bizim köyde yaşayan insanlar için de aynı şey geçerli değil mi? Sık sık gördüğümüz için, birlikte yaşlandığımızın farkına bile varmıyoruz. Bir gün öldüğünü duyup üzülüyoruz. Allah’tan rahmet dilemekten başka yapacak bir şey olmuyor. Farklı farklı hikayelerin yaşandığı bir yaşam daha bitmiştir…

Ahmet Sarı, daha çok bilinen ve kendiyle bütünleşmiş adıyla Asiyenin Ahmet. Ben onu ne zaman görsem güler yüzlü görmüşümdür. Şu an da gözümün önündeki hayali bile gözlerine kadar gülen bir güler yüzdür.

60 ve 70’li yıllarda Almanya’ya gitmeler başladığında Asiyenin Ahmet’te Fransa’ya gitmiş, orada yıllarca çalışmış. Sonra yurda kesin dönüş yapmış. O yıllardan hatırladığım bu Almancıların çocuklarına getirdikleri muhteşem oyuncaklar. Ne imrendirirdi bizleri..

Sonrası.

Sonrasını hatırlıyorum, Asiyenin Ahmet’te köyde mütevazı bir hayat sürmeye başladı. Kimseye bir kötülüğü dokunmaz, kimsenin etlisine, sütlüsüne fazla karışmazdı. Bizim ev camiye yakın olduğundan camiye gelip giderken görürdüm. Gördüğümde de hal-hatır sormadan, konuşmadan geçmezdi. Köyün alt taraflarındaki “Sellektör” dediğimiz binanın oraya ne zaman gitseniz orada birkaç kişiyle şakalaşır, gülüşür görürdünüz onu...

Bir gün duyduk ki Asiyenin Ahmet kaza geçirmiş ve vefat etmiş; üzüldük tabii.

Allah rahmet eylesin, mekanı cennet olsun.

Suat ZOBU

.