Asit Yağmurları Şiiri - Gül Bahtiyar

Asit yağmurları yağardı, ben çocukken,
Lekeli gözyaşlarını bırakırdı gökyüzü kendiliğinden,
Para ve petrol kokusuyla kararan kalplerden,
Masum cesetler yağardı paramparça olmuş bedenlerden,
Asit yağmurları yağardı Adana semalarından,
Körfez savaşında bombalar patlarken taa derinlerde,
Gökyüzü sevmediği bu siyah renkle çatışırken,
Balıklar ve martılar kıyıya vururdu ceset ceset,
Hiç sevmediği bu kıyılara yanaşmak bile dilemezken,
Asit yağmurları akardı yerlerden,
Alabildiğince çamurlu ve siyah.
Asit yağmurları yağardı masum canlar alınırken,
Dul,yetim ve öksüzlerin sesleri rüzgarda ağıt ağıt nağmelenirken,
Asit yağmurları yağardı ben küçükken.
Asit yağmurları yağardı savaşın anlamını bile bilmezken,
Küçücük yüreğimi bu insanlık dramı sızlatırken.
Hayat tiyatrosunun gerçek sahneleri perde perde izlenirken,
Ateş düştüğü yeri yakar misali,
Seyirciler tek tek siler bu savaşın izlerini kendilerinden.
Şehitlerin acıları mızrak gibi delip geçer anne ve eşlerin yüreğinden,
Bir haykırış sesi yükselir “neden” sorusunun cevabı için inlerken.
Mezar taşlarını sulamak için asit yağmurları yağarken,
Galip taraf başarılı bir şekilde tarihe altın harflerle adını kazırken,
Mağlup taraf bu insanlık dramının yaralarını sarmaya çalışır inceden inceden.
Savaşta patlatılan rafinelilerden katman katman buharlaşan petrol karışıp gökyüzüne.
Asit yağmurları olup yağar benim için ölenler nerede derken?
Asit yağmurları yağar gözleri yakan,
Asit yağmurları yağar insanlığı siyaha boyayan,
Asit yağmurları yağar hak-adalet kavramlarını arayan,
Asit yağmurları yağar “neden neden” diye bir yakarış olup,
İnsanlığın üzerine lekelerini bırakırken.