Asırlarca Evvel Bir Gece

Bundan Asırlarca evvel bir gece,
Puslu ayaz soğuk ve sessiszce,
Bir ocakta ateş yanar halince,
Alevler yalaz yalaz eşkal çizer keyfince,
Başında birkaç insan ısınmak derdinde,
O gecenin arşa doğru yüksekçe bir yerinde,
Seyreylesen insanoğlu imkanınca gayret içinde,
Cümle alatıyla malumat ve azmiyle uğraşır,
Elbette bu hayat, bu hengame içinde,
O gün göklere kolayca yükselemeyen beşer,
Artık her fikrine nice ilmiyle icatlar ekler.
Uçağın ufak penceresinden elan ışıklı şehirlere,
Köprülere ışıl ışıl meydanlara ve binalara bakar,
Havuzlar stadlar kubbeler minareler içinde,
Sanki yine insan o küçük ateşi yakar.
Gecelerin ışığa yenildiği vakitler,
Geçer geceler, günler, aylar, haftalar, yıllar,
O küçük ateş sönmemecesine,
Kah bir kişiyle kah binlerce can ile yanar,
Gün doğumuyla kaybolunca soğuklar, sisler ve soğuktan kalkabn buhar,
Sanma kaybolacak ısınanlar, ışıyanlar,
Stadyumlardaki hengame ve holiganlar,
Uçaklardaki bombalar Kıtalararası sistemlerle,
Bugün de bir ateşin etrafındaysa insanlar,
Emin ol yarın bir başka nesil,
Bir başka zamanda ve başka şahıslar,
Ne ocaklar yanar, ne ocaklar söner,
Asırlarca evvel bir geceden gelince bu geceye,
Bu hayattır fikriyle, inancıyla ve ihtirasıyla beşer,
Kudretten daimdir bu semada”Allahuekner, Allahuekber”.
Muzaffer TAŞDEMİR