Aşinalık Şiiri - Muharrem Güney

Bir aşinalık oluşuyor.
Sabah evden çıkıp servise doğru yürürken,
Yolda geçtiğin insanlar,
Aynı durakta beklediğin insanlar,
Aynı insanlar,
Aynı yerde dururlar.
Onlar aynı yerde durdukları sürece,
Hayat normaldir.
Sonra hepsi kayboldu.
Nedenini haberler bangır bangır bağırdı.
Düşünüyor insan.
Şimdi nasıllar?
Ne yapıyorlar?
Haftalar,
Aylar,
Böyle geçti.
Sonra içlerinden biri bugün durağa geldi.
Selamlaştık.
Selamlaşırdık da,
Bu sefer bu durumdan bahsettim.
Sordum:
" Siz nerelerdesiniz? "
Dedi: " Biz de yattık işte. "
Keşke herşey böyle olsaydı.
O duraklara gelenler sadece yatsaydı.
Diğerlerini de görmek umuduyla...