Asın Beni! Şiiri - Erdal Özaydın

UNUTMAK diye bir yer varmış.
Seni unutmaya,
Ne gönlümün ne de beynimin yolu düştü ne de düşecek oraya...
Söyle bu nasıl bir dert ki başıma ve gönlüme
Unutmaya çalışırken bile daha çok hatırlamak seni.
Bu hafızam, seninle öldürecek beni.
Seni yâd etmek dikenli tellere benziyor;
Hatıralarıma batarken anılarım acıyor.
Hayallerimden kanıyorsun düşüncelerime.
Ahh yâr!
Âhın mı tuttu?
Sen giderken bile daha çok bende kalıyorsun.
Benden giderken bile bana daha çok geliyorsun.
Söyle, söyle! Sen hala celladını mı seviyorsun?
Seni hatıralarımdan bile uğurlamazken
Hafızama geri gelmen henüz çok erken.
Giderken kırmadın mı kalemimi?
Seni içimde öldürürken görmedin mi matemimi?
Senden sonra gördün perişan halimi.
Cahile danışır oldum, tanıyamaz oldum âlimi.
Suskunluğa vurdum kendimi
Lâl ettim konuşan dilimi..
Yolumu şaşırdım;
Mazluma kör oldum, savunur oldum zâlimi.
Asın beni Hâkime Hanım, gözlerinizin darağacına!
Korkmadan bakacağım
Ayaklarımın altından çekin; o ömür sandalyesini!
Daha kaç yaşımca öleceğim?
Daha kaç yaşımca yokluğunu göreceğim?
Hayatın hangi yerinde seni özleyeceğim?
Seni bir daha hangi kalple seveceğim?
Gönlümün tüm kapılarını kapattım sevdaya.
Alıştım artık senden sonra vêdaya.
Dilim, tiryakisi oldu el-vêdaya...
Bu kalp öldü, yıkıldı, uğramaz artık vêfaya.
Battı ruhum ve deli gönlüm cêfaya!
Artık gidersin nice sêfaya.
Asın beni Hâkime Hanım, gözlerinizin darağacına!
Korkmadan bakacağım
Ayaklarımın altından çekin; o ömür sandalyesini!
Kendimi gözlerinizde yakacağım.
Verin ordan âfilli bir isyan
Darağacına yürürken heybetler içinde Ölüm bile korksun her ân.
Sevmek buysa eğer ve gönülde nisyan.
Çekilsin, çekilsin damarındaki zerresince bütün kan!
Haydi Hâkime hanım, verin hakkımda karar!
Cellada da ikrar.
Beni götürsünler gözlerinizin darağacına
Korkmadan bakacağım.
Ayaklarımın altından çekin; o ömür sandalyesini!
Ruhumda bir veda sillesi.
Ve terk edeceğim artık bu hayat hazinesini!