Asım'ın Mektubu Şiiri - Ülkü Güven

Beni anneme söylemeyin…
Toprak altı dünyaların neferiyim.
Ninniler söylermiş üzerlik tütsüsünde.
Durup durup ağlarmış…
Ağlatırmış gece kuşlarını.
Söyleyin…
Her gece çağırmasın adımı,

Peygamber öğüdünden,
Şifalar sürdüm mükedder gözlere.
Işıl ışıl yanacak,
Zambak biad edecek yasaklı dillere
Üçler, Kırklar, Yediler şahidimdir
Uluşan heykellerin yüzüne,
Nurani perdeler çekmekteyim,
Gece gündüz yürümekteyim.
Aynada gördüm yüzümü…
Azmin yumruğu, alnımda parladıkça,
Sırçadan duvarları sarmalar gibiyim.

Anneme söylemeyin…
“La ilahe”de açılan kapıların,
“illallah” eşiğinden dönen öz kardeşimmiş.
O daha çok küçük…
Ona her şeyi anlatın.
Dibi görünse de bütün kuyular derindir,
Bedeli ödense de bütün doğrular çetindir.
Bilseydi kadrini yırtılmış destanların,
Yeniden yazmaya doğrulmaz mıydı?
Bilmiyor, yarasaların gece görebildiğini,
Bilmiyor, kelebeğin makus kaderini.

Yârime selam söyleyin…
Bir tevhid,
Bir şehadet,
Bir vuslat söyleyin.
Yar dizlerini dövende,
Ben gözünden dökülmekteyim…
İncitmeden söyleyin kınalı ellerine,
Sarhoş narasına karışmasın Amentülü dualar.
Zor gelir, onursuz bir avdet,
Ar gelir, aşk elinden mihnet.
Beni beklemesin…
Bekleyip de gülüşünü küstürmesin.

Biraz sükûn,
Biraz tefekkürle,
Afakı hapsettim işaret parmağıma.
Gönlünü yıldızlara bağlamasın,
Yüzünü güneşe kapatmasın diye,
Yusuf dillilere, Yunus sözü verdim yüreğimden.
Lakin…
Kabil’in maşasında zelil olmuş zaman;
Zaman ne kadar da zavallı,
Ne kadar müzdarip kulaçlarımdan
Şimdi,
Örtün üstümü,
Açın gökyüzünü…
Nefes alacağım toprağımdan.

Biter mi bu asırlık istiğrak?
Bitmez…
Ey meyus gözlerde oynaşan ziya!
Beni bana anlatsan, ömrün yetmez.
Ben, hakikatte biledim paslı dişleri,
Ayaklarımda bin bir türlü açmaz…
Yolun başında defnettim nedameti,
Her doğruyu, her kalem yazamaz

Etten siperler kazdım tırnaklarımla,
Hem yaraladım hem yara aldım.
Şövalyeler diz çöktü akan kanıma,
Kudüslüler düş gördü omuzlarımda.
Bir kerecik dinleyin beni!
Köhnemiş zihinlere çizeceğim gerçeği.
Herkes ezberlesin!
Herkes benden bilsin başına gelmişleri.

Her damla gözyaşında,
Minareden duydum adımı.
Ey Mezar Taşım!
Başımı beklemekten yorulmadın mı?
Mehmed’i kabrime getirin,
Paskalya kadehinden silsin dudağını.
Kim olduğunu bellesin.
Beklesin diyorum ya iki de bir
Beklesin!
Beklesin şakağındaki akları…
Lakin
Söyleyin bana,
Yalnız ölüler midir şefaat dileyen?
Yalnız insiler midir ölümü bekleyen?

Beni babamdan dinleyin,
Fenafil adaklı güllere yüklemiş beni.
Bu yüzden solmadı rengim.
Uyumazmış,
Yorulmazmış,
Hayıflanmazmış…
Bana babam öğretti,
Garbın eteğinde can bulan canavar,
Şarkın sinesinde kalbedermiş laleye
Zindana kapatılan milletler,
Eman dilermiş ölülerden,
Can kulağıyla dinliyorum emanları…
Güneş,doğduğu yerden batınca,
Arzın hengâmesi arşa karılınca,
Sancak serinliğini getireceğim dirilere.
İşte o zaman,
Yavrusunu boğacak doğurgan kavgalar.
İsyanlar itaate teslim olacak.
Babama söyleyin,
Tek bacağımı,
Tek bildiğime bırakıp geleceğim.
Koşa koşa geleceğim.
Babam öğretti on sekizimde,
Ol deyince olduran,
Öl deyince öldüren için,
Bir ölüp bin dirileceğim.

Eyvahlar olsun!
Saltanat uğrunda diz boyu maskaralık.
Nedendir her yüzde karanlık?
Bir elim melali boğar,
Bir elim aydınlık.

Söyleyin milletime,
Ölerek yaşattığım renklere,
Dile gelip haykıracaktır taşlar:
Ya Asr-ı Saadet’te meczuben eğilir,
Ya asr-ı zulmün çarkında ezilir başlar.