Asılı Kalan Fal Şiiri - Hatem Çetinkaya

Bir papatya falı fırlattım göklere,
"Seviyor muyum, sevmiyor muyum?" diye sordum Ferhan Şensoy’a…
Fakat falım düşmedi yere,
Beyaz bulutlar gibi,
Asılı kaldı göklerde...

Ferhan Şensoy’un dediği gibi,
"Sevmenin en zor hali,
Sevememektir." Belki de…

Nazım dedi ki ordan:
"Bütün bildiklerim, sana yazdıklarım kadar doğru değil."
Ama ben ne yazdım, ne de bilebildim,
Çünkü kalbim, karşı kıyıya ulaşamayan bir nehir gibi,
Kendi kıyısında kıvrılan bir kedi gibi…

"Sevememek", bir yanıt vermek değilmiş meğer,
Sessiz bir çığlık, cevapsız bir mektup,
Edip cansever'in "Mektumumda kan sesleri", gibi...

Şimdi gökyüzüne bakıyorum da,
Falım hâlâ orada,
Beyaz bir bulut,
Mazım'ın penceresinde bir umut,
Ama düşmeyen.

Belki de sevmek,
Düşmek değil,
Asılı kalmakmış,
Kimbilir , belki de...

A