Asıl Olan... Şiiri - Öznur Karayumak

ASLOLAN…

Hançer kâr etmez aşka
Ne hıyanet, ne tuzak!
Ve ama yazık ki
Sahtelikler hep dost kisvesinde…

Bir nefes, bir ruh ve
En mecbur hali ile sevgiliye
Vuslat dayatır aşk…
Silkinir, öze döner, sanki yılkı at
Sıçrar yerinden!

Bir uzun sırat… Geçeriz!
Bilmezler… Tanrı kutsamıştır gerçek aşkı!
Kim ne derse desin
Kaç kurşun, kaç mayın dizilirse dizilsin,
İnadına sımsıkı el, kol, ruh, beden!
Biri şaşsa, öteki tutar feneri,
Dört elin biri kavrar ötekini

İçinin göllerinde çırılçıplak gezişler...
Kader çölleri ve direnişim!
Ölüşü, düşle tenin
Kurşuni bir özlem ile göğe sızışım…

Daha kaç takvime gebe hasret isyanı?
‘Hele sabır! Hele us! Hele sus! ’
Susarım...
Susar maviye ve uzanır elin
Bit yeniği uğratmaz birliğe, su götürmez mertliğin…
İhanet siner namlumun hedefinden!

Can özüm, asıl olan aşk!
Kaç vurgunu yüreğin?
Barut esmeri,
Şark güzeli yüze
Kaç firarı?

Bak yine sabah, penceremiz aydın, hasrete inat!
Sesi eskir gene şarkının
Geceden güne, günden geceye...

Gene, kapı başından, yürümeye direnişim...
Gülüşümüz, çınlıyor gene
Ve süzülüyor içe, ayak sesin...

Burada zaman, var olduğun anda dondu
Saat vuslata kurulu
Şarkılar aynı
Kitaplar yanı başını, terliğin ayak ucu bekliyor…
Kokunu saklıyor duvar, kaybolmuyor izin...
Gölgen kol kanat üstüme her an!
Bilirim asıl olan, canda can...

Köz yanığı, gün ışığı göze düşmeden gölge,
Açacağın yüz tülüm,saracağın sabah
Hangi takvime?
Ne zaman gelir gene elinden o kutlu ölüm?

Kendimi kaybettim,
Seninle tüm,
Sana hükümlüyüm...

Öznur KARAYUMAK

"GÜNLERDEN VUSLAT" Şiir kitabından