Gözlerimde bırakılmıslıgın acısından kalan asil gözyaslarım..ellerimde kanlar bulasmıs beyaz ipek mendil..üstüne yalnızlıgın adı islenmis..sanırım bu asil gözyaslarını teker teker topladıgım mendil..
- ve kan bulaşmış-.
demek ipek mendille silindiği için gözyaslarım asilmiş...bileklerimi böylesine sıkan kendi karamsarlığımın kelepçesiymiş..
-ve gözyaşlarıma kan bulaşmış-.
yagan yagmurda kan bulaştırmış mendile..asil gözyaşlarım kanla karısık yagmış..
-ve kanlarıma gözyası bulaşmış-.
hayallerimi düşlere esir eden bu asil gözyaslarıymış...beni her gece kotkuyla uyandıran,yatmadan önce akan gözyaslarımmış...
-ve gözlerim kanlı yaşa bulaşmış-
sonsuza kadar saymaya calısan cocugu hıçkırıklara bogan yine benim asil gözyaslarımmış.tebessüm eksilmiş yanaklarımdan...kahkahalar yok olmuş dudaklarımdan...
-ve benim yaslarımı gözler kanlandırmış-
ve o çocuk benmişim asil gözyaslarım beni hıckırıklara bogmuş..ve ben ölmüşüm gözyaslarım yetim kalmış..onları asil yapan mendil degil,mendili tutan ellermiş..ve cocuk atlamış bahçe duvarından.
Kayıt Tarihi : 31.7.2008 15:38:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!