Asıl Çaresizlik Şiiri - Evren Özcan

Ben ve çaresizlikler ile savaşmak...
Bindiğim her otobüs bir hapishane, camından baktığım.
Çaresizlikler; oturduğum koltuklar, tutunduğum demir çubuklar,
Otobüs şöförü,yolculuk ve asıl çaresizlikler:kapılar
Kapılar kilitli,direksiyon deli gibi.
Camları kırıp kaçmak vardı şimdi.
Ya kırılırsa umutlar camların ardındaki?

Ben ve çaresizlikler ile savaşmak...
Tanımadığım kadınların koynunda oynaşmak,
Tanıdıklarımın ise ardından bakakalmak.
Yüzüne bakılmayan bir masanın ortasında kalan bir vazo içi
Çaresizlikler ile doldurulmuş besbelli.
Su nedir bilmeyen çaresizlikler
İnadına solmadan beklemişler.

Ben ve çaresizlikler ile savaşmak...
Kaçmak, korkmak, yılmak...
Karanlık, çocukluğumuzu, ürkekliğimizi bulur,
İçinde binbir korku ile bizi korkutur,
Yahut karanlık, bizi çaresizliklere teslim eder,
Ya da en insafsız duygular ile karanlık
En çaresiz anımızda bizi aşka ve bir büyüğü hasrete sürükler.
Aşk bir alevdir içimizde
Karanlıktan başka bir anda parlamaz gözlerimizde.

Ben ve çaresizlikler ile savaşmak...
Kumbarayı mahcup etmeyen bir-iki tıngırdak,
Cebimde metelik,
Yılda bir boğazımızdan geçen kıyma köftelik,
Bulguru ziyafet sandığımız o anlar,
Onları bir sen bir de kaşıklar anlar.

Ben ve çaresizlikler ile savaşmak...
Ölümü hiçe saymak,
Hastalıklar ile avunmak...
Bir düş gördüğün zaman, onu orada bırakmak...

Ben ve çaresizlikler ile savaşmak...
Sevmek,
Delice sevmek,
Çılgınlar gibi sevmek...
Ama ölümüne,
Mahşerine, kıyametine,
Cennetine, cehennemine
Beklemek...
İşte budur asıl çaresizlik.