Asil Bir Veda Şiiri - Mehmet Şakir Balkaya

Bu Gün Veda Günüydü…
Son kez sarılacaktık bir birimize
Son kez el ele tutuşup bakışacaktık
İçimiz kan ağlasa da Yolun Sonuna gelmişti artık
Ve bu gün veda günüydü
Günler Öncesinde Hazırlamıştık
Söz vermiştik birbirimize güçlü olacaktık
Asilce vedalaşacaktık son bir kez
Çaresizce mırıldanacak tık ikimizde
“Yapacak Bir Şey Yok” diye
Bu gün veda günüydü…

Öyle Asil Bir Vedaydı ki
Gözlerde asilce akan yaşlar ve Başlar dimdik.
Ağlamak yakışmazdı güya bize
Ama gözyaşlarımıza engel olamıyorduk
İkimizde zor olduğunun farkındaydık
Çocuk misali ruhlarımızı kandırıyorduk sadece..
Öyle Asil Bir Vedaaydı ki
Yıllar Boyu unutulmayacak kadar etkileyici
Uğruna Nice Şiirler yazılacak gibi ilham vericiydi
Kalplerimizin beyinlerimizin ilk defa uyuştuğu,
Karmaşık duyguların bir araya geldiği gündü

Öyle Asil Bir Vedaaydı ki
Beni teselli etmekten vazgeçip
Tüm odalar seni konuşacaktı günlerce
Sen Kokacaktın her yer,
Sen görünecektin her köşede
Sesin yankılanacaktı ta derinlerden

Öyle Asil Bir vedaaydı ki
Senin getiren yollar, gezdiğin sokaklar,
Şimdi Veda’mız için, Seni Uğurlamak için,
Öyle Hüzünlü duruyorlar ki
Yüreğimdeki sesiz feryat misali
Gitmezsen Olmaz mı,?
Öyle Asil Bir vedaaydı ki
Sevdamıza dair tüm yasakları çiğneyip
Asice baş kaldırmaktı yürekteki sınırlara
Ve Avazın çıktığı kadar bağırıp
“Neyse neee Sevdim işteee”
Öyle asil bir vedaaydı ki
Çatık kaşlarıma aldırış etmeden
Süzülüyordu gözlerimden yaşlar.
Ne olmuş tu bize bu gün?
Neden uzun süre göz göze gelemiyorduk
Ne olduğunu biliyorduk aslında
Son bir vedaaydı bu, Bu son bir veda
Öyle Asil Bir Vedaaydı ki
Sevgi emekse; bu gün hasat günüydü.
Bu gün tüm imkânsızlıklara rağmen,
Seven kalbimin mezuniyet töreniydi.
Sevmiştim ve sevmiştin kanıtı da buydu işte
Asilce bir veda,

Öyle Asil Bir Vedaaydı ki
Geri döndürülmezdi hiçbir şey
Yorucu bir maratonun varış noktasıydı
Yanaklarımdaki veda Buselerin,
Ve Alnına kondurduğum öpücük
Büyük yarışımızın ödülüydü sanki
Her ne kadar kaybetmiş görünsek de
Kulaklarıma fısıldadığın gibi
“Biz kazandık, biz çok şey kazandık”
Öyle Asil Bir Vedaaydı ki
Dişlerimiz gıcırtısıyla çiğnediğimiz.
Boğazımızda düğümlenen, Son kahvaltıydı
Bir lavaş ekmek ve bir parça beyaz peynirdi
Dillerimizde tutuklu söyleyemediğimiz
Kelimeleri yutkunuyorduk adeta…

Öyle Asil Bir Vedaaydı ki
Yıllar sonra bile buna vay be dercesine
Dilin suskun kaldığı kalemin tükendiği andı
Aslında söylenecek çok şeyin olduğu
Sözlerin yasak olduğu andı.
Yalancı tembihlerin bolca sarf edildiği,
Güçlü görünmelerin en sahte duruşlarıydı.
Şiddetli depremin birkaç saat öncesiydi oysaki.