Asıl Şiiri - Mücahit Karaçınar

Ne gaflet ki duvarlarda demirden sarmaşık
Sırnaşık insanlık varsa batırılacak bir tabak çorbaya kaşık
Fedakarlık can üstüne
Küçücük dört duvar
İki adımlık pay üstünde
Geceler parmak uçlarımda
Sızlatarak uyandırır
Zifiri karanlıklara
Serin bu matem
Senin bu matem
Çıkılmaz kuyuların
Alt saflarında
Sefil bu ranzalar
Gıcırtısıyla derin
Zamanla insana ninni gibi gelir
Ağır uykusunda
Alıştığın bu mabet
Hangi edebin mağrur tahtasında
Takıldığın bu saadet
İnce bir çizgi desin
Söyleyeyim madem
Sağında cennet solunda cehennem
Avuçlarında topladığın kudret
Kulaklarına değerse bir anlık
Yaşadığın bu toprak parçası
Senin değildir artık
Yetinmek her insanın harcı değil
Görmekte
Defalarca yıkanmış ateşi karşısına alıp
Sövmekte
Çürük çıkan her kavukta imrenip
Gıybete dökmekte
Her insanın harcı değil
Ne zihniyettir ki yolu yordamı belirsiz
Ateşe yaklaştıkça
İnceldikçe incelir
Ne insanlık ki zanneder kimi kimsesiz
Sessizliğin ardında bile bir belirti vardır
Bilesin...