Aşıkların Savunması Şiiri - Efe Yildirim

Çok istedim,
Çok istemiştim,
Sokulup koynuna bir ömürlük sevmek..

Cüret etmek istedim
(Ne beklersin ki tanrının kuluyum,
Kusursuzluğum kusurum,
Kusurluyum..)
Yapamadım, korktum uzaktan izledim...

Seni uzaktan izlemekle yetindim..
Uzaktan izlemeyi sevdim..
Hayaller kurdum, düşledim..
Yelkenli görünce içine seni koymadan geçemedim..

Güzel bir ev gördüm, karnına bir bebek koydum..
Elini elime verdim,
Gördüğüm her güzelliğe,
Seni de getirdim..

Bir kalbime koycak yakınlığa gelemedim seninle,
Koyamadım,
Cesur olup bir türlü konuşamadım..
Yarınlara bıraktım..

Konuşmadığım vakitte,
Platon'u, platonik sevdasını tanıdım..
Düşlemeyi, düşlerime inanmayı öğrendim..

Zihnim mükemmeli yarattı,
En güzel gözlerin sen de olduğuna inandı..
Hani insan çok akıllıydı?
Aklını kendine kullandı..

Aklım sana vuruldu,
Mükemmeli yarattı,
Seni yarattı,
Geçti aynanın karşısına,
Kusursuzluğuna aldandı..

Aklım, seni mükemmel yarattı,
Aklım doğruya inandı..
Doğruyu yarattı..
Aklım senden çok aklıma inandı..
Aklım aldandı..

Aklım, aşkı yarattı,
Ve aldanan aklım Tanrıyı yarattı..

Çünkü en güzel dudaklar senindi,
Buna inandı,
Çiçek kokuluydu,
Yazı hatırlatırdı...

En güzel kelimeler senindi,
Tebessümün tanrıyı hatırlatırdı...

En güzel memeler senindi,
Çaresiz bebekleri,
Çaresizliğimdeki ana şefkatını hatırlattı...

En güzel kalçalar senindi,
Kusursuzları hatırlattı,
Aklım inandı,
Aklım kusursuzu yarattı..
Aklım düşünmekten korkmazdı..
Tanrıyı yarattı..

Bu yüzdendir ki,
Bu beden kaçtı,
Bu yüzdendir ki,
Doğru yarattı, inandı...

Gerçeklerden kaçtı...