Aşıklar Lokantası Şiiri - Mustafa Turay

Hayat yeterince karanlıkken
seni sevdiğim saatlerde ışıkları söndürmemeliydim
biliyorum, kabahat sadece bende
Ara bir sokağa park etmiş ama motoru kapatılmamış
bir araba gibi hep bekledim seni
Seninle duvardaki Magritte’nin ‘’Âşıklar’’ tablosu gibiydik,
birbirini görmeyen ama öpüşen iki çılgın sevdalı
Resmimiz mükemmeldi sadece duruşumuz doğru değildi
Fişi çekilmiş mutluluklar yaşadık seninle,
fişi kesilmiş hayatlar ve en sonda bileti kesilen yolcular olduk
Bir şarabın gölgesinde ısınan iki serseriydik şunun şurasında
Keşke yine bulaşsak aynı suça, aynı cehalete, aynı sevgiye
Sen bana kırmızı bir kaşkol gibi sarılsan
Hayatımız fuzuli bir heyecan olsa belki sakince öpersin beni
Söyle! Sen bende nasıl bir aşksın ki birden durup durup
yere çakılan şiirler yazar oldum
Ah! Keşke seni unutmak için biraz siyanür olsa
Gecenin geç saatlerinde aşk pişiren bir lokanta bulsam
Seninle gizlice buluşur taze aşk yerdik;
bol baharatlı, bol acılı, bol acıklı, bol hüzünlü…
Hesabı ödemeden kaçsak arka kapıdan
Bu şiirde seni hatırladım, seni gördüğüm anı hatırladım
Hatırladım o yalnızlığımı, o tuhaf insanlık dışı günü
İnsanlık tarihindeki o mağara adamını hatırladım
Mağaramın duvarlarına ustura ile resimlerini çizdiğim
o anı hatırladım bu şiirle
Cehennem kuyuları cennetten yüksek ise düş yanıma,
kıvrıl koynuma, sımsıkı sarıl öldürdüğün ucuz ama şık aşkıma