Aşıklar Han'ı Şiiri - Özlem Bogner

Hoşgeldin ey aşık, aşıklar hanına
Dertle yüklü bu handa konakla biraz,
Anlat halini, görünüşün perişan
Belli;
Aşkı aramış ve bulmuşsun,
Kaybetmiş ve hala çok seviyorsun.

Gözlerinde iki damla yaş donmuş kalmış,
Günler yaprak gibi bir bir sararmış,
Dönmez uzaklarda ki beklenen,
Geride bir elle tutulmaz kor bir yürek kalmış.

Vur sazın teline ey aşık, bende dertliyim
Otur karşıma da birlikte içelim.
Söyle derdini, saz inlesin, han inlesin.
Anılardan uzak bu akşam, kendimizden geçelim.

Kırmızı gülleri unut,
Unut yazılan şiirleri,
Hepsi mazide kaldı
Unut artık, gelmez o günler geri.

Kalemin kırılmış, ellerin yazmaz,
Bir yemin etmişsin, kimse bozamaz,
Bu dertli handa seni,
Merak etme, kimseler hatırlamaz.

Aklın yerinde ama konuşmaz dilin,
Bilirim taa derinden yaralıdır yüreğin,
Saçlarında aklar, yüzünde çizgiler
Her şeyi anlatıyor nemli gözlerin.

Sabahlar uzak olmuş sana,
Aşk dediğin yüreğinde kanayan yara,
Elinde sazın, söyler durusun
Yarini alanların ardından ince bir beddua.

Renkler solmuş, çiçekler açmaz
Derdin nedir kimseler sormaz,
Vur sazın teline dertli aşık,
Güler misin, ağlar mısın kimseler anlamaz?