Aşıklar Şiiri - Aşık Meydani

Bir bülbül gül için düşerse zâra
Giderse gurbete gelmez âşıklar
Böylece söyleyin ahvalim yâra
Arar ya Aslısın bulmaz âşıklar

Karacoğlan der ki ezel ezeli
Sevmişti Elif' i Türkmen güzeli
Hurşidi mahiye dökmüş gazeli
Dökülür yaprağı solmaz âşıklar

Ağarmış Kamberi sakal saçları
Ferhat Şirin için delmiş taşları
Mecnun da Leyla' ya dökmüş yaşları
Ağlar da gözlerin silmez âşıklar

Yazıcıoğlu kalem almış eline
Şatıroğlu bülbül olmuş gülüne
Mansuri infazı dostun darına
Söylenir ismi de ölmez âşıklar

Nesimî' nin neler geldi başına
Kerem' de kelpeten vurdu dişine
Emrah’ıda düşmüş dostun peşine
Kimseler derdini bilmez âşıklar

Ruhsatî yokluktan şikayet eyler
Pir Sultan derdi çok derdini söyler
Sümmanî, Seyranî dünyayı neyler
Verseler cihanı almaz âşıklar

Garibin sazı da kaldı perdeli
Senemin yolunda öldü Sürmeli
Koca Dadaloğlu Avşar beyleri
Bilirim gaflete dalmaz âşıklar

Soralım sultanım şahımız nerde
Narlara nurundan olunca perde
Divan-ı mahşerde cihanı şarda
Ağlar ya Meydâni gülmez âşıklar