Aşıklar Şiiri - Ruhan Karaelmas

Avare olan çılgın aşıklar,
Aslında onlar çok şaşkındırlar.
Bilmeden her söze inanırlar.
Belki sonunda mutlu olurlar.

Aşk başta, çok tatlı ve güzeldir.
Yaşanan güzel rüya gibidir.
Gerçekler böyle şirin değildir.
Sonradan aşk insanı eritir.

Masum aşıklar, acı çekerler.
Her an sevdiklerini isterler.
Umutla ve acıyla beklerler.
Çaresiz aşka esir düşerler.

Kavrulan hasret dolu duygular.
Kalpte yanıp tutuşan o arzular,
Bütün o güzel beyaz bulutlar,
Bir anda hepsi kapkara olurlar.

Sanki yaşanan bu güzel rüya,
Döndü bir anda kötü kabusa.
İşte aşkın çıkmaz sokağında,
Bu aşkın çaresi yok galiba?

Ya karşılıksız seven aşıklar?
Kalpleri ateş gibi yananlar.
Karşılıksız kalan bu duygular,
Bir anda paramparça olurlar.

Bedenleri ateş gibi yanar.
Kalpleri kara bir duman sarar.
Bu duman bütün vücudu kaplar.
Çare olarak oksijen arar.

Yanan beden kalpleri eritir.
Bunun için soğuk su gerekir.
Aslında yanan ateş istektir.
Çaresi sevdiğini görmektir.

Aşıklar gizlice buluşurlar.
Yalnız aşklarından konuşurlar.
Kalplerindeki gizli duygular.
Bakışlarından ortaya çıkar.

Bazı sevgiler kalpte gizlidir.
Dudaklar konuşamaz, çekinir.
Kalbin aşık olduğu bilinir.
Çünkü o, gözlerinden bellidir.

Sevgi aşıkların oyunudur.
Dudaklar susar, gözler konuşur.
Kalbin ritmi, gözlerinden okunur.
Ve eller eller ile buluşur.

Kendinden geçen şaşkın aşıklar.
Aşkın ateşine kapılırlar.
Hiç konuşmadan bakışırlar.
Ve birbirlerine sarılırlar.

Öpüşen şirin, ıslak dudaklar.
Ya o konuşan tatlı bakışlar.
Bir anda her şeyi unuturlar.
Ve o bedenleri ile yanarlar.

Aşıklar sonunda ne olurlar?
Tabii ki hepsi mutlu olurlar.
Belki de sadece hatıralar.
Geçmiş aşkları hatırlatırlar.

Eğer yaşananlar gerçek aşksa.
Yaşayan mutlu olur sonunda.
Kavuşamayıp ayrı kalsa da,
Efsane olur tüm romanlara.