Aşık Veysel Şiiri - Bekir Alim

GÖNÜL GÖZÜNDEN BAKIP İZ OLDU ÂŞIK VEYSEL

Dönülmez girdapların, kaybolmayan yolcusu,
Gönül gözünden bakıp, iz oldu Âşık Veysel.
“İki kapılı handa”,dinmedi hiç acısı,
Birinden gelip gitti, biz oldu Âşık Veysel.

Doğduğu gün bahtına, yazılmış kara yazı,
Tek tesellisi oldu, elinde bağlaması.
Hal ehli olan bilir, Kuran sünneti, farzı,
Görmeyen bakar köre, göz oldu Âşık Veysel.

Sekiz yüz doksan dörtte, gelmiş idi cihana,
Ehl-i Beyti hak bilip uydu, on iki imama.
“Sadık yâr toprak” dedi, Vatanı bildi ana,
Türkü oldu dillerde, söz oldu Âşık Veysel.

Şarkışla İlçesinin, Sivrialan köyünde,
Yalnızlık acısını, yaşadı can evinde.
Görmemek kusur değil, kusur; düşte, beyin de,
Bir olan dostlarına, yüz oldu Âşık Veysel.

Sitemkâr ÂLİM’im der; yandıkça yanıp coştu,
Gönül kapısı açık, yürüdü Hakk’a koştu.
“Senlik Benlik Nedir’ki ” diyen sözü ne hoştu,
Allah yolunda yanıp, köz oldu Âşık Veysel.