ÂŞIK Veysel Şiiri - Hikmet Onaç

Bir yaz günü doğdun,yayla yerinde.
Yedi yıl dünyâyı seyrettin Veysel.
Çiçek fer koymadı şol gözlerinde.
Sivrialan köyü,öz yurdun Veysel.

Elin saz çalardı,kalbin güllerde,
Köyden köye gezdin,gurbet ellerde.
Cismin toprak oldu,adın dillerde.
Nice gönüllere,taht kurdun Veysel.

Aşık Veysel,nice acılar tattın,
Çalışıp,geceyi gündüze kattın.
Sazınla,bizlere çok şey anlattın,
Vatan'a kendini,çok yordun Veysel.

Yatmaya karşıydın,seripde postu.
Kaz; dedin toprağı,bulursun dostu.
O bir bütünlükçü,Atatürk dostu.
Birliğin sırrını hep verdin Veysel.

Seni hatırladık,hep seni andık.
Bizde gündüz gece,gideriz sandık.
Dostlar meclisinde aşk ile yandık,
Bize bu ilhâmı sen verdin veysel.

Hikmet'i diyorki,yâremi açtın,
İnce,uzun yolda kültürü seçtin.
Dünyâ handır diye,konupda göçtün,
Sazımı yanıma,koy derdin Veysel.