Aşık Olunca Şiiri - Halil İbrahim Demirel

Yok oluşlarının sonundasın.
Kaybedişlerinin zirvesinde.
Zamansız gidişler gördünse bile;
Onunki kadar hazin değildi hiçbiri de.

Son sözler söylenir hani...
Veda da edildi mi üstüne,
İnanırsın gerçekten bittiğine.
Aşkının eline geri verildiğine.

Pişman mısın, üzgün mü, kırgın mı?
Bir isim koyamazsın içindekine.
Sadece eminsin onu halâ sevdiğine.
Ve onun artık senden vazgeçtiğine.

İçindeki savaş bitmiş,
Gün batmıştır, karanlık sahnede.
Kapanmış artık tüm hüznüyle perde.
Mutsuz sonla bitmiştir bu hikaye de.

Mucizeler hayal edersin.
Boş, sahte teselliler bulursun kendine.
Her aşkzede gibi sen de,
Hafife alırsın unutmayı belki de.

Zihnin küçülmüş zannedersin,
Ondan başkası olmadığından içinde.
Çıkaramıyorsun aklından, beyhude
Onsuz olmuyor, olmuyor işte.

O kadar acıyor ki için,
Kendi yazdığın şiirin bile,
Kalbin kanıyor, her kelimesinde.
Yavaş yavaş yaklaşılıyor son cümlelere.
Yalvarayım mi diyorsun, "geri dön" diye.
Yoksa dik mi kalsın başın her şeye?

Sevginin, gururla cenginde,
İkinci raunda kalıyor iş yine.
Eğer bitecekse bir gün bu mücadele,
Ben razıyım, aşkın safında yenilmeye.
Ve sana "yeniden bana dön" demeye.